Winterslaap

Het optreden van Waan in Amersfoort, zoals beschreven in het bericht hieronder, was voorlopig het laatste. Het Eiland Waan gaat in de opslag voor een lange winterslaap.

De baan is pas weer te zien op een volgende editie van Trammeland, waarvan de datum nog niet bekend is. En verder pas weer eind 2014, op het Spoor Nul Weekeinde.

De directie van de Electrische Spoorweg Maatschappij van het Eiland Waan gaat zich intussen wijden aan haar normaalspoor-stoomtrammuseum in schaal 0. Tot ziens!

Directeur Eiland Waan in actie. Foto: http://1795spoor0.blogspot.nl/

Station Amersfoort, spoor 0

Langs het eerste perron van station Amersfoort liggen de sporen 2 en 1, waar de intercity's naar het noorden en oosten vertrekken. En naast spoor 1 ligt spoor 0. Tenminste, op 27 en 28 april 2013, toen de NVBS de deuren van NVBS Centraal openzette voor een spoornulbijeenkomst.

Het Eiland Waan vertegenwoordigde het smalspoor op deze dagen, en gaf tevens een beeld van de manier waarop je in schaal 0 toch een complete tentoonstellingsbaan kunt maken met een oppervlakte van 2m80 x 1m00.

Zoals gewoonlijk zagen we weer veel oude bekenden en nieuwe gezichten voorbij Waan komen.



Ook op het Eiland zelf kwamen gasten op het spoor. Bijvoorbeeld de (nog altijd niet geschilderde)  HaWa-tram van FritsT, hier op de foto naast zijn polystyreen-seriegenoot A251.

En ook de nieuwe goederenwagens van Bemo kwamen op de baan. Ze maakten een proefrit achter elok H23. De flensjes van deze goederenwagens zijn zeer klein. Mooi, maar door de avontuurlijke sporenligging op Waan liep er wel eens eentje uit het spoor.


Tenslotte de RTM-lok van JanHdH in aanbouw.

Weer een jaar Manx Electric Rly. Society

Bijna vergeten, maar beter laat dan nooit: het lidmaatschap van de Manx Electric Railway Society weer voor een jaar betaald.

Tien pond maar, en daarvoor krijg je twee keer per jaar een nieuwsmagazine van 140 pagina's op A5-formaat. En verder steun je de pogingen van de MERS om het voortbestaan van dit elektrisch trambedrijf op het Isle of Man te verzekeren.

Ach, was er maar een NZH Society geweest in de jaren '50...

De directie van het Eiland Waan doet in ieder geval zijn best om het voorbeeld van het bedrijf te ondersteunen!

* Bekijk het Eiland Waan op 27/28 april in Amersfoort (zie volgende post)

Bekijk Waan in Amersfoort 27/28 april

Op 27 en 28 april 2013 treedt het eiland Waan weer eens in de openbaarheid. We doen dan mee aan de Spoor Nuldagen bij de NVBS in Amersfoort. Iedereen is welkom; Stationsplein 43 (naast de uitgang van het station). Even aanbellen in het halletje achter de voordeur en dan de trap af naar beneden. Zie de NVBS-agenda.

Op zondag wordt Waan naar verwachting uitgebreid met een stukje RTM - het begin van de strekdam tussen Waan en Schouwen-Duiveland, een project van JanHdH.

Na dit weekend zal het weer even duren voordat Waan op pad gaat. De eerstvolgende geplande uitstapjes zijn: het Spoornulweekeinde in 2014 (niet dit jaar dus), en de volgende editie van Trammeland, waarvan de datum nog niet bekend is.

Impopulaire motorwagen in dienst

Er is weer een nieuw motorrijtuig in dienst genomen op het eiland Waan. Gebaseerd op een kartonbouwplaat van Elro (Elena & Robert Hendry), en voorzien van een stevige aandrijving is open vierasser A13 een mooie aanwinst voor de Electrische Spoorweg-Maatschappij.

De uit vier wagens bestaande serie was niet geliefd bij het publiek. Ze werden aangeschaft in 1895, en in 1902 alweer buiten dienst gesteld omdat de reizigers er bijkans uitwaaiden. Er zat geen glas in de ramen, het waren wagens voor het zomerseizoen, en voor de veiligheid waren er drie stangen aangebracht voor de raamopeningen langs. Kortom, de toeristen zaten te blauwbekken in een soort rijdende gevangenis en kozen al snel voor andere vervoermiddelen. De trams werden verbouwd voor goederenvervoer.

Op het eiland Waan verliep de geschiedenis anders: rijtuig 13 bleef bewaard en is geheel dienstvaardig gerestaureerd, inclusief tralies voor de ramen. Bij mooi weer rijdt hij in de reizigersdienst, en verder is hij beschikbaar als trekkracht voor dienstritten.

Voordat de wagenbak werd geplaatst, maakte het onderstel een proefrit. Alles onder de vloer is van messing; de bouwplaat gaat uit van kartonnen stelbalken en opstaptreden, maar dat is veel te kwetsbaar. Omdat de wagenbak en dus de stroomafnemer nog ontbreken, wordt de spanning van de bovenleiding verkregen met behulp van de pantograafwagen.

"Blijven we binnen profiel? Mooi zo!"

 Na een paar geslaagde rondjes over het net met deze wonderlijke combinatie werd het rijtuig gecompleteerd met de rijtuigbak en de chip, waarna het afregelen en proefrijden pas echt begon.
Tijdens een van de ritten werd de wagen gefotografeerd vanuit bijna dezelfde hoek als de publiciteitsfoto van Elro Kits. Zoek de verschillen...

De A13 komt de hoek om zeilen. Er zijn zelfs al passagiers ingestapt.

Ter vergelijking de foto van Elro:

De blauwe kleur schijnt historisch juist te zijn. De rode huiskleur van de MER kwam pas na 1902 in zwang.
In tegenstelling tot de MER wordt er op het eiland Waan niet gereden met trolleystangen, maar met sleepbeugels en pantografen. Ik heb opnieuw gekozen voor de Fischer-beugel die bij diverse Engelse stadstrambedrijven werd toegepast. Alleen ben ik niet tevreden met de veermethode; ik heb de constructie van Mark Hughes nagebouwd, die een fosforbrons-strook gebruikt in zijn 00-versie van het beugeltje. De veerwerking is iets te stug naar mijn smaak, en mijn kwetsbare bovenleiding is daar niet blij mee.

Verder wacht de A13 nog enig schilderwerk: het dak, de beugel, de draaistellen en de zichtbare bedrading van de chip die nu in alle kleuren van de regenboog onder de stelbalk te zien is. Ook het spanwerk aan de onderkant van de wagenbak moet nog worden gemaakt, maar dan is-ie ook echt af.

Middenmasten uit de weg geruimd

De profielproblemen met het recentste materieel zijn verholpen. De tussen het spoor geplaatste bovenleidingsmasten in de dubbelsporige boog aan de rechterzijde van Waan zijn vervangen door buiten het spoor geplaatste masten.

Voor het 'siersmeedwerk' is gebruikgemaakt van enkele etsplaatjes van ScaleLink die nog in de rommeldoos lagen. Wellicht iets overdadiger dan het origineel, maar in ieder geval ouderwets.

Aandrijving voor 22,5mm-spoor

Meterspoor in schaal nul is leuk, maar hoe kom je aan aandrijvingen die rijden op 22,5mm-spoor?

Eén mogelijkheid is het gebruiken van h0-onderstellen die zijn aangepast voor het bredere spoor. En dan liefst op basis van een aandrijving die het in h0 al heel erg goed doet.

In Narrow Lines, het blad van de 7mm Narrow Gauge Association waarvan ik een stapel oude exemplaren weer eens heb doorgelezen, wordt hoog opgegeven van de rijkwaliteiten van Amerikaanse h0-modellen. En terecht. Op beurzen in Nederland kom je regelmatig tweedehands Amerikaanse dieselloks tegen voor een paar tientjes, die een prachtige aandrijving voor een vierassige tram kunnen leveren.

Ik kocht vorige week in Rijswijk onder andere een lok waar deze aandrijving uit afkomstig is (sorry vorige eigenaar, als je je dierbare US-lokomotief hier terugziet als een mishandeld karkas). Niet splinternieuw, maar met een krachtige centrale motor, twee vliegwielen en alle alle assen via kardan aangedreven.

Dat wordt de aandrijving van een tramrijtuig op basis van een Elro-kit, die bedoeld zijn om kartonnen modellen te bouwen. Uitgebeeld wordt het Manx Electric-rijtuig 13, dat niet meer bestaat. (Foto van het kartonmodel van tramwayinfo.com.)

Dit is de diesellok van onderen:

De lok was oorspronkelijk zesassig. Het rechterdraaistel is al aangepast: de middelste as is eruit, en de twee andere assen zijn vervangen door asjes van 28 mm lang, waar de h0-wielen zijn opgeperst, met het aandrijftandwiel ertussenin, plus twee plastic afstandsbusjes om de as centraal te houden. De twee munten dienen voor de grootte-vergelijking, en ze vormen tevens het enige bedrag dat ik extra moest uitgeven, bovenop de aanschaf van deze tweedehandslok, om de verbouwing uit te voeren. De asjes zijn namelijk 2,38mm in diameter, dat is 3/32 inch, en mijn lokale leverancier (Modelbouwcentrum Hilversum) kon dat staafmateriaal zó uit vooraad leveren. Steunt uw lokale winkelier!

Verder verloor het rechterdraaistel zijn imitatiezijkanten met aspotten en veren enzovoorts; in de plaats daarvan kwamen beugeltjes die straks de nieuwe Manx draaistelzijkanten gaan dragen, een representatie van de Milnes plate frame-draaistellen uit de oertijd. Het linkerdraaistel krijgt dezelfde behandeling. Verder zijn de wielen en de contactlamellen in de motor schoongemaakt, de motorlagers geolied, de wormwielen ingevet, en de kunststof vertragingskasten ontdaan van olie die daar niet thuishoort. Het onderstel loopt nu weer als het spreekwoordelijke zonnetje.

Op de volgende foto staat het h0-onderstel (andersom) in de zwarte rechthoek die aangeeft hoe groot de vloer c.q. de stelbalken van het tramrijtuig zullen worden. De diesellok-aandrijving zal ook nauwelijks uitsteken boven de ramen. Al is de radstand van de draaistellen zelf iets te groot, dat neem ik graag voor lief als ik daarmee een uitstekend rijdend trammodel krijg.